Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Δημόσιος τομέας - Ιδιωτικός τομέας σημειώσατε Χ...

Πριν από περίπου 4 χρόνια πήγαμε επίσκεψη σε φίλους μας που ζουν σε μια μικρή πόλη της Τσεχίας. Ένα βραδάκι μεταξύ τσέχικης μπύρας και λουκάνικων η κουβέντα ήρθε στα εργασιακά.

Αναφέρθηκα τότε σε κάποιον συνάδελφο που συστηματικά "έκοβε" ένα 5ήμερο δελτίο ασθενείας κάθε μήνα. Πέντε μέρες το μήνα ήταν το ανώτερο επιτρεπόμενο όριο ασθένειας που μπορούσε να δικαιολογηθεί υπηρεσιακά με χαρτί από ιδιώτη γιατρό.

Ο φίλος μου σχολίασε γελώντας:
- αυτά τα θέματα τα έχουν λύσει εδώ στην Τσεχία πολύ απλά. Όταν αρρωστήσεις δεν πληρώνεσαι τις δυο πρώτες μέρες. Έτσι θα το σκεφτείς δυο φορές πριν δηλώσεις ασθένεια για να μη χάσεις τα δυο μεροκάματα. Φυσικά αν σπάσεις το πόδι σου θα μείνεις σπίτι ένα μήνα και θα χάσεις τα δυο μεροκάματα για να γίνεις καλά. Αλλά για ένα κρυολόγημα και λίγο πυρετό παίρνεις ένα αντιπυρετικό και πας στη δουλειά - ούτε συζήτηση...

Από τη μια μου φάνηκε άδικο να χάνεις δυο μεροκάματα αν έχεις όντως πρόβλημα αλλά από την άλλη όντως ήταν αποτελεσματικό μέτρο, Η λούφα πληρώνεται.

Για να κερδίσω μάλλον χρόνο έκανα την αφελή ερώτηση:
- αυτό ισχύει και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα;

Ο φίλος μου γέλασε...
- κοίτα να δεις αυτό που ρωτάς είναι χαζομάρα. Στην Τσεχία υπάρχει ένας νόμος που ισχύει για όλες τις εταιρίες. Είτε είναι δημόσιες είτε ιδιωτικές ο νόμος είναι νόμος και ισχύει παντού ο ίδιος.

Εδώ πια τι να πεις. προτίμησα να συνεχίσω με τη μπύρα μου.

Σε λίγες μέρες επέστρεψα στην Ελλάδα αλλά αυτή η κουβέντα στριφογύριζε στο μυαλό μου.

Το επόμενο πρωί πήγα στη δουλειά και αντάλλαξα τις συνηθισμένες καλημέρες.
Ο συνάδελφος από το τηλεγραφείο όμως δεν αρκέστηκε σε απλή καλημέρα:
- μέρες έχουμε να σε δούμε, που χάθηκες; είπε,

Αφού του είπα για το λιγοήμερο ταξίδι μας στην Τσεχία με ρώτησε:
- για πες κανά περίεργο από το βορά.

Του ανέφερα το περιστατικό με τα δελτία ασθενείας και την αντιμετώπισή τους. Με έκπληξη τον άκουσα να λέει;
- Μα αυτό ισχύει και σε μας. η γυναίκα μου που δουλεύει σε μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ όταν αρρωστήσει χάνει τα δυο πρώτα μεροκάματα.

Δεν τον πίστεψα αλλά επέμενε:
- Ο ιδιωτικός τομέας είναι πολύ σκληρός φίλε μου...

Εδώ κι αν ζορίστηκα... δηλαδή όντως στη χώρα μας έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά. Άλλη νομοθεσία για τον δημόσιο και άλλη για τον ιδιωτικό τομέα...

Το μεσημέρι ανέβηκα στο τραίνο για να επιστρέψω στην πόλη μου (to commuting το είχα πρωτοακούσει στο φροντιστήριο αγγλικών στην τρίτη δημοτικού και μου είχε φανεί απίστευτη ανοησία που κάνουν οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι - δεν φανταζόμουν ότι σε λίγα χρόνια θα ήταν η δική μου καθημερινότητα και ότι μαζί με δεκάδες άλλους Έλληνες θα έπαιρνα καθημερινά τους υπερσύγχρονους προαστιακούς συρμούς του ΟΣΕ για να πάω σπίτι μου).

Σε λίγο συνάντησα τον κο Δημήτρη, έναν τακτικό συνταξιδιώτη μου στα καθημερνά αυτά δρομολόγια.
- καιρό έχουμε να σε δούμε... μου είπε κι αυτός.
Αφού είπα λίγα λόγια για το ταξίδι, τον ρώτησα τι γνωρίζει για την ελληνική νομοθεσία σχετικά με τις άδειες ασθενείας.

Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο κύριος Δημήτρης έχει μεγάλη εμπειρία και γνώσεις της εργατικής νομοθεσίας αφού διαχειρίζεται για πάνω από 30 χρόνια τα οικονομικά - λογιστικά - μισθοδοτικά της ιδιωτικής εταιρίας στην οποία εργάζεται. Συχνά λοιπόν άκουγα με μεγάλο ενδιαφέρον αυτά που έλεγε.

Η έκπληξή μου λοιπόν έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν τον άκουσα να λέει:
- Και στην Ελλάδα έχουμε έναν και μόνο νόμο που ισχύει και για τον ιδιωτικό αλλά και για τον δημόσιο τομέα. Και μάλιστα ο Έλληνας νομοθέτης ήταν πιο δίκαιος από τον Τσέχο. Προέβλεψε ότι κάποιοι θα λένε αλήθεια οπότε θα ήταν άδικο να χάνουν τα 2 πρώτα μεροκάματά τους όπως συμβαίνει στην Τσεχία αλλά και ότι κάποιοι μπορεί να προφασίζονται την ασθένεια οπότε θέσπισε ότι το ταμείο (ο ΙΚΑΣ που λέει και Χατζηχρήστος) θα πληρώνει ημερασθένεια από την τρίτη μέρα και μετά. Τις δυο πρώτες μέρες ασθένειας θέσπισε ότι θα πρέπει να καλύπτονται από τον εργοδότη, οπότε χρεώνοντάς του το κόστος, του έδωσε το κίνητρο να την ψάξει τη δουλειά ώστε να δει αν ο εργαζόμενος λέει όντως αλήθεια.

Βέβαια στην Ελλάδα που έχουμε πολύ καλούς νόμους, συνέχισε ο κύριος Δημήτρης, συνηθίζουμε ταυτόχρονα να τους εφαρμόζουμε με μια εξαιρετική χαλαρότητα.

Έτσι στο Δημόσιο κανείς σχεδόν δεν ασχολείται για να κυνηγήσει τα ολιγοήμερα δελτία ασθενείας και έτσι το δημόσιο ταμείο πληρώνει τις δυο πρώτες μέρες και στους πραγματικά άρρωστους και στους δήθεν, κάνοντας κακή εφαρμογή του νόμου εις βάρος των φορολογούμενων.

Αντίθετα στον ιδιωτικό τομέα η εφαρμογή του νόμου περιορίζεται στο "πήγαινε στο ΙΚΑ να πάρεις ότι δικαιούσαι (δηλ από την τρίτη μέρα και μετά)". Για τις πρώτες δυο μέρες ασθένειας ούτε κουβέντα. Αν τολμάς πήγαινε στο αφεντικό να διαμαρτυρηθείς.., (επίσης κακή εφαρμογή του νόμου εις βάρος του εργαζόμενου).

Ας μην είμαστε δογματικοί όπως είπε πριν λίγες μέρες και ο κος Βαρουφάκης.

Πάντως σίγουρα υπάρχει τρόπος να ελέγξεις τον υπάλληλο που προφασίζεται ασθένεια αρκεί να προβλέψεις μαζί με το νόμο και διαδικασίες ελέγχου και μηχανισμούς που θα τις εφαρμόσουν.

Από την άλλη πάλι θα πρέπει το κράτος να ορίσει το πλαίσιο και να προβλέψει άλλες διαδικασίες ελέγχου και εκτελεστικούς μηχανισμούς που θα περιορίσουν την ασυδοσία των αφεντικών στον ιδιωτικό τομέα.

Έπειτα,
μπορείς  να κοιμηθείς ήσυχος γιατί κυβερνάς καλά αυτόν τον τόπο...

Προς το παρόν:

Δημόσιος τομέας - Ιδιωτικός τομέας σημειώσατε Χ...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου